Maandag, 14 mei. Naar Athene. Vandaag naar Athene, het wordt een etappe van nog geen 200 km en daar mogen we de hele dag over doen, nou ja, om half zes vanmiddag is er een reisbespreking. Het oppakken gaat snel, ja we leren het nog wel eens. Over de 48 naar Ithea en dan langs de kust naar Dismoto, dezelfde route als gistermiddag toen we terug kwamen van Osiou Louka. Het weer is schitterend en de natuur is hier toch erg mooi. Net voor Dismoto is een benzinepomp en daar zitten allemaal oude mannetjes uit 't dorp aan de koffie, nou dat lusten wij ook wel, dus de car geparkeerd en koffie. De cappuccino is heerlijk, de 'filter-koffie' is licht als thee maar we doen het ermee. Naast het bezinestation staat een klein kerkje een vreemde plaats voor een kerkje, maar waarom ook niet, God is overal. Verder gaat de reis en de kilometers vliegen onder de wielen door. Een soort oorlogsmonument, tijd voor een korte pauze. Een dorpje, een drankje, even pauze. Een bakkertje, even een broodje halen, even pauze. Maar de kilometers vliegen onder de wielen door, een parkeerstrookje, even lunchpauze. Maar het is amper drie uur als we al op de camping staan. De laatste 5 kilometers wil ik niet nogmaals doen, Athene is een wereldstad en de weg met 8 banen gaat dwars door Athene, en aan die weg ligt de camping. Het is wringen en wringen om in het verkeer mee te komen en toch je eigen route te volgen. Wat een chaos, links en rechts inhalen, auto's die zomaar stoppen, een sooitje. Nou genoeg gemopperd, welterusten, morgen weer vroeg op, een excursie naar de Acropolis, ik houd u op de hoogte. O ja, dit bericht krijgt u veel te laat want het internet op de camping is reciproque van de omvang van Athene.

Dinsdag, 15 mei. Athene. Om zeven uur had de wekker moeten gaan, die ging niet, we sliepen heerlijk verder. Op enig moment hoor ik praten naast de car en schrik wakker, hoe laat is 't? Ik kijk op de wekker en zie dat het al kwart over zeven is, dus we hadden er al lang uit moeten zijn. Snel ga ik naar de douche en alles moet een beetje in haast, zelden goed. We zouden kwart over acht verzamelen voor de busreis naar Athene, naar de Acropolis. Hoe we ons ook haasten, we zijn te laat, we zien de groep al naar de bus lopen. Emmie heeft gelukkig wel alles bij zich maar ik vergeet mijn portemonee, dus snel weer terug. We zitten in de bus en deze rijdt dan ook meteen weg.
De rit is - net als de onze gisteren - een crime, maar deze chauffeur is dat gewend, wij niet. Na twintig minuten komen we bij de Acropolis aan waar een Nederlands sprekende Griekse gids ons al opwacht. Na het ritueel van het kaartjes kopen (65+ heeft 50% korting) en het uitdelen daarvan, kunnen we naar binnen.
Wat is de Acropolis eigenlijk? De Acropolis is in de 5' eeuw v.C. gebouwd op een hogere berg in Athene om aan de wereld te laten zien dat Athene machtig en superieur was. Het had de Perzen verslagen en elk 'land' wilde wel 'vriendjes' zijn met de Atheners. Er werden drie tempels gebouwd, o.a. voor Athena Nikè.
Maar ja wat is er dan nu nog, 2500 jaar later, van over. Nou een aantal goed te onderscheiden tempel gebouwen en heel veel brokstukken. De brokstukken zijn voornamelijk afkomstig van het Parthenon. Het Parthenon werd door de Turken, tijdens de Ottomaanse overheersing, gebruikt als arsenaal maar ja toen het in 1687 een voltreffer kreeg van de Venetiaanse belegeraars, vloog alles de lucht in, er is geen dak meer overgebleven.
Toch is het een grote vraag, hoe men toen brokken marmer van meer dan 20 ton daar ter plaatse wist te krijgen, te bewerken en tot een volmaakt kunstwerk wist op de bouwen. We weten het niet.
Hoe gaat het tegenwoordig op de Acropolis? Elke dag wordt de Acropolis bestormd door een honderdtal groepen van 30 tot 50 personen die naar boven snellen. Groep 10 rent omhoog maar wordt doorkruist door groep 25, daarachter de groep van het rode petje die plotseling zomaar weer stil staat, groep 10 valt uit elkaar, de bestorming stagneert, dan vanuit de achterhoede schiet daar groep 2 voorbij die coherent blijft onder de strenge leiding van een forse Griekse met luide stem. Dan zet de groep van het rode petje de aanval in maar wordt doorkruist door groep 3 die nu de leiding neemt. Ver in de achterhoede staan al weer nieuwe groepen klaar met Chineese bemanning, allen gewapende met de meest moderne schiet-middelen. Dan valt groep 10 terug en moet de aftocht blazen, de Acropolis lijkt het vandaag weer te overleven.

Na het bezoek aan de Acropolis gaan we te voet naar een straatje met eindeloos veel koffie-tentjes en restaurantjes, alwaar we koffie proberen te krijgen, dat lukt. Daarna gaan we naar de Agora. Wat is de Agora nou weer? Agora is een ander woord voor markt, maar het was meer, het was ook de plek waar feitelijk de democratie uitgevonden werd. Vooral Socrates speelde hierbij een grote rol. Hier zijn het voornamelijk fundamenten van gebouwen die hier ooit stonden. Alleen op een heuvel staat nog een tempel die best aardig in tact is en je een goed beeld geeft van de bouwkunst toen, 600 v.C.

We gaan naar de bus en krijgen een lunch gepresenteerd, nou lunch? Soep vooraf dan Griekse salade, lamsvlees met frites als hoofdgerecht en ijs toe plus een drankje naar keuze, wijn of bier.
We maken nu een stadsrondrit en zien nog een deel van de aflossing van de wacht bij het koninklijk paleis (van een allang verdreven koning) en een stadion voor Olympische spelen. Hierna mogen we nog anderhalf uur door de "Plaka" lopen, een wijk met vooral eethuisjes, souvenierwinkels en hotelletjes. Ook wij kunnen het niet laten en al snel hebben we de handen vol. We aan terug naar de bus en om half zeven zijn we weer op de camping, het was een mooie dag.

Woensdag, 16 mei. Athene. Vandaag zelf de dag invullen, dat begint natuurlijk met uitslapen, alleen het lukt niet erg en om kwart over acht ben ik al uit bed en op weg naar de douche. We besluiten om vandaag opnieuw naar Athene te gaan en dan specifiek naar het Nationaal Archeologisch museum en de wijk Monastiraki. We kopen een paar OV-dagkaarten en gaan met de bus (lijn A15 of B15) naar Athene, station Larissa. Daar de metro naar Omonia en dan nog even wandelen naar het museum. Als we op Omonia aankomen, is het tijd voor een kopje koffie, onze dagelijkse verslaving. We gaan zitten bij een tentje waar het vol zit met Grieken, er is geen tafeltje meer vrij. De 'baas' gebaart ons aan een reeds bezet tafeltje te gaan zitten, de koffie is uitstekend. Dan begint de Griek, 'Where are you from?' We zeggen uit Holland, nou dat kent hij wel, lange tijd geleden (hij is amper 40 jaar) was hij op een schip en afgemeerd in Amsterdam, een mooi land zegt hij, met huizen aan het water met een bootje erbij. We zeggen dat niet iedereen zo woont en er ontspint zich een heel aangenaam gesprek. Hij mist een aantal tanden en vertelt dat hij nu een enkele keer achter een marktkraampje aardappelen of fruit verkoopt. Blijkbaar heeft hij nu geen werk terwijl er al vollop kersen en aardbeien zijn, jammer. Hij heeft zijn sigaret nog lang niet op maar zegt: "Jullie hebben vast last van de rook" en maakt zijn sigaret uit. Even later schuift zijn vrouw ook aan, een wonderschone Griekse met schittend zwart haar en mooie ogen. Ze stelt zich aan ons voor: "Elena" en ook hij stelt zich nu voor: "Demis" zoals in Demis Rousos. Ze is heel elegant maar dan valt het op, zij heeft nog maar twee of drie tanden en is nog lang geen 40 jaar. We praten nog een tijdje verder en als we afscheid nemen voelt dat als afscheid van vrienden voor het leven. Ja, je zou zo'n stel zo graag willen helpen iets meer van het leven te maken maar hoe?

Het museum is overweldigend, wat een collectie en goed opgebouwd en gerubriceerd. Zelfs uit de Neolitische tijd (2000 - 3000 jaar v. C) zijn vondsten gedaan. Klompen klei van wat een woonhuis was, versteend omdat het in brand gevlogen is, de afdrukken van het dakhout zitten er nog in. Het brengt mij op de vraag, hoe kon iemand ver voor het bronzen tijdperk een dak van hout maken, een zaag was er niet. Ik heb geen idee. Ik vraag het aan een gids van het museum: "Mevrouw, hoe maakten ze vroeger in de Neolitische tijd een dak van hout zonder zaag?" Het antwoord is verbluffend: "Ja, u mag hier fotograferen maar de flits niet gebruiken". Stomverbaasd gaan we verder, ze zullen zeker van stenen of botten iets als een zaag hebben kunnen maken. Dan later in de tijd, zie je dat de mensen ontdekt hebben dat wanneer ze aarde verhitten, ze klonten hard materiaal kregen: brons. In twee stenen maakten ze glooiende uithollingen, deden ze tegen elkaar en maakten zo hun eerste bronzen bijlen, pijlen en speren. De eerste nederzettingen ontstonden om bescherming te hebben tegen de toen in heel Europa levende wilde dieren zoals beren en leeuwen. Dan, veel later in de tijd zie je dat er niet alleen functionele dingen gemaakt werden maar ook dingen om je woning mee op te leuken of om je kinderen mee te laten spelen en weer later dingen om jezelf mee te versieren. Dan komt het tijdperk van de groter wordende verschillen tussen succesvol en minder succesvol (rijk en arm). Meer en meer worden objecten gemaakt en openbaar getoond om te laten zien dat je machtig en succesvol bent. [Wat heb je aan rijkdom als je het aan niemand kunt laten zien?] Wat een geweldig interessant object voor een studie, ik heb aan één leven niet genoeg.

We gaan na de lunch in het museum de stad in, het is inmiddels al half drie. We gaan te voet, onder ons loopt de metro maar hier zien we meer van deze grote stad (3 miljoen inwoners). Ons doel is de wijk Monasterie, een wijk waar relatief veel kerken staan. Maar eerst lopen we door een winkelstraat die autovrij is, nou ja op z'n Grieks dan...... Emmie ontdekt een fraaie kledingwinkel en daar ziet ze wat ze zoekt. We komen langs het stadhuis met een grote fontijn ervoor. Dan zijn we plotseling bij een heel grote Orthodoxe kerk, we gaan naar binnen, de pater kijkt wel even naar de lengte van Emmie's broek maar dat is blijkbaar ok. (Misschien mag ie graag naar vrouwenbenen kijken.) Dan begeeft ons fototoestel het, hij wil niet meer zoomen, kan niet meer scherp stellen, trekt de lens niet naar binnen bij het uitschakelen. Eind van onze Lumix. Op weg naar het metrostaion "Acropolis" nemen we nog een drankje. We gaan met de metro naar het busstation en met de bus naar de camping. Onderweg stoppen we even bij de Mediamarkt en bij de Lidl, zo nu kunnen we weer verder met onze reis. Morgen weer een reisdag, we zien elkaar daar. Groetjes.
EN DAN NOG Wat vinden we van de camping? Het is wat lastig een oordeel te geven, het is de enige camping in Athene, dus 't is wat als je geen keus hebt. Het sanitair is goed, de mevrouw is vriendelijk en behulpzaam bij alles, het restaurant stelt niet veel voor en er is geen winkeltje maar de Lidl is op loopafstand. De plaatsen zijn krap, of een caravan of een auto, dus de auto staat ergens anders.

Donderdag, 17 mei. Naar Epidavros. Vandaag gaat de reis naar Oud Epidavros, het is een ritje van niks, 180 km, dus één keer gas geven en dan uit laten rollen en dan ben je er. We mogen niet voor 12 uur aankomen, dus vertrekken we pas om elf uur na de koffie, doen wij ook eens relaxed!
Het eerste stuk van de route is over de tolweg, dus goed en snel maar voor auto met caravan best prijzig (in verhouding dan). Mw. T zegt neem de afslag maar ik denk dat ik 'm te vroeg neem want iets verder is er ook nog een, we schieten een soort dorpje in maar het blijkt een ophoping van restaurants en souvenierwinkels te zijn bij de brug over het kanaal van Korinthe. We zetten de car op een parkeerterrein en kiezen voor een drankje, dan even het kanaal bezoeken, tjonge jonge, dat mag wel gezegd worden 79 meter omlaag loopt het kanaal en het is 8 meter diep. Er is dus 87 meter rots afgegraven over een lengte van ruim 6 kilometer. Wat een werk, van 1881 tot 1893 hebben ze daar aan gewerkt, de Grieken en de Hongaren (die het bedacht hadden). Het kanaal is geopend door Keizer Franz Jozeph. We vervolgen de route want na bestudering van de kaart blijkt, we zitten goed. We zijn nu in de Peloponeses en de natuur is hier prachtig, vooral de Oleander is hier vollop aanwezig en kleurt het landschap. Opeens zien we aan de linkerkant een strandje, het is bijna half één maar ja, we zijn het voorbij, we keren bij de Shell, komen we daar ook eens. Tien minuten later zitten we op het strand in de zon onder een parasol met een broodje en een drankje. Natuurlijk wordt er ook gezwommen en gezond (of is dat ongezond?). Bijna een uur later gaan we weer op pad. De route voert ons hoog over de bergen met vaak een schitterend uitzicht maar nergens een plaatsje om te stoppen voor een foto. Dan bijna helemaal bovenaan is er een soort parkeerplek. We stoppen daar en lopen naar de overkant van de weg voor een kiekje. O schrik, de Griekse afvalmafia bestaat, tientallen en tientallen vrachtauto's hebben hier afval gedumpt in de natuur, onvoorstelbaar en onbegrijpelijk, misdadig. We gaan verder en na een paar kilometer komen we bij een grote ruime parkeerplaats bij een monument voor gevallen strijders (we kunnen het niet lezen). Er is aan de overkant van de weg een klooster met een kerkje, we gaan er heen. Het is erg mooi en er wonen zelfs nog twee 'zusters' wel in Talibanjurken, dat dan weer wel. We kopen er eieren en geitenkaas met tomaat.
We krijgen nu een lastig stuk route, we moeten eerst omhoog, dan omlaag, dan een scherpe bocht naar links en daar is de camping. Maar wat we ook proberen en hoe we ook rijden, we komen nooit in de buurt van de camping, we zakken een stukje achteruit bij een splitsing omdat rechtdoor nog verder omhoog gaat en de camping ligt aan zee. We nemen de linker baan maar die leidt ons niet naar de camping, die zo te zien - op de Tomtom - steeds verder achter ons ligt. We stoppen en wissen alle instellingen op de Tomtom en stellen de route opnieuw in. We moeten keren op de bergweg en dat lukt wonderwel omdat er maar weinig verkeer is. We gaan naar de camping, Mw. T roept linksafslaan, we kijken en zien een paadje van anderhalver meter breed met een helling van 20% omlaag. We gaan dat dus maar niet doen. We rijden terug naar een supermarkt waar we eerder voorbij kwamen, even vragen, "Ja, linksaf, dan op de rotonde rechtsaf en dan de weg volgen door het dorp en dan nog een keer rechtsaf. Een kwartier later staan we op de camping. Waar ging het mis, op de rotonde hadden we niet rechtdoor gemoeten maar de tweede afslag moeten nemen. Ik volgde strak het kaartje en daarmee zijn we behoorlijk de mist mee in gegaan, want het kaartje was fout. Dank aan de ACSI. Ofschoon de camping aan het strand ligt hebben wij een plaatsje op de vijfde rij, dus zee? nou nee, ergens in de verte!

Vrijdag, 18 mei. Epidavros. Amper bekomen van de reis van gisteren en na een nacht van slecht slapen gaat de wekker al weer om half zeven. Ja wie Griekenland wil zien moet vroeg opstaan. We gaan met de hele groep in de bus naar Epidavros en vanmiddag naar Nafpoli. Het oude Epidavros (500 - 200 v.C.) was - zo vertelt onze gids Anneke Poelstra - een centrum voor genezing, Aesculapios was daar de grondlegger van. Uit heel de (toen bekende) wereld kwamen mensen met hun klachten naar Epidavros om daar een genezende kuur te ondergaan. Er waren bronnen die geneeskrachtig zouden zijn en daaromheen was het hele centrum gebouwd. Het waren meerdere gebouwen en de 'patienten' moesten meerdere weken blijven en ofschoon alles gratis was, moest je natuurlijk wel eten en onderdak hebben. De gedachte was dat de 'droomslaap' de mensen zou laten genezen men lag dus op ongemakkelijke bedden om niet te diep in slaap te geraken. Er was ook een renbaan, een atletiekbaan en een theater voor toneelopvoeringen. De atletiekbaan is weer opgegraven maar de renbaan (nog) niet. Het mooist is toch het theater, Sija speelt een stukje op de blokfluit en het is inderdaad eigenlijk overal goed te horen. Wel hebben we een probleem, bij een rondleiding mag alleen de gids spreken en iets vertellen over een archeologisch 'iets' maar onze gids, die zelf archeoloog is mag dat niet want ze is geen Griekse. Tja lastig voor haar, alles moet een beetje achteraf. Ook de eigen reisleider mag niets zeggen of vertellen al weet ie ook nog zo veel over deze plek.
We gaan naar Nafpolie (of Nauplion), want we hebben zin in koffie. We stappen uit de bus - en de chauffeur moet zich maar redden - en spoeden ons naar het 'centrale' plein waar keus is uit een tiental restaurants. Al snel zitten we aan een schuimende cappucino. Om half twaalf verzamelen we ons weer - facultatief deze keer - voor een korte rondleiding door Anneke. Anneke vertelt dat Griekenland eigenlijk pas sinds 1830 als land bestaat, daarvoor waren het een flink aantal zg. stad-staatjes. Als het kwart over twaalf is gaan we aan de lunch bij de oudste "Taberne" van de stad. Wij kiezen pizza.
Na de lunch hebben we nog ruim tijd om zelf even door het stadje te struinen, we zoeken en vinden een paar kerkjes maar beide zijn dicht. Toch zien we nog een paar leuke dingen, het is een mooi stadje maar niet erg groot.
We gaan met de bus naar Mycene, een soort citadeldorp, bewoond van 1700 - 1100 v.C. Het is volledig onduidelijk waar de Mycenen vandaan kwamen en waarom ze plotseling weer verdwenen waren. Er zijn geen afbeeldingen of geschriften gevonden die daarover duidelijkheid geven. Het zal duidelijk zijn dat iets wat meer dan 3000 jaar geleden bewoond werd nu niet meer aanwezig is zoals het toen was. Wel kun je versteld staan over hoe deze mensen muren en huizen bouwden met blokken steen die elk meer dan 1000 kg wegen. Van de muren wordt wel gezegd dat ze door Cyclopen (reuzen met één oog) gebouwd zijn. Het hele complex heeft uit een tiental gebouwen bestaan maar niemand weet hoeveel mensen er gewoond hebben. We maken een vrije rondwandeling over het complex en gaan daarna naar het museum. Het museum voegt helaas weinig toe aan hetgeen we eergisteren in Athene gezien hebben. Het is zelfs zo dat de originelen naar Athene zijn gebracht en hier replica's geplaatst zijn.
Na het bezoek aan het museum gaan we nog - te voet - naar het schathuis van Atreus, Deze Myceense koning werd hier met een aantal 'schatten' begraven. We gaan terug naar de camping, morgen een vrije dag en overmorgen weer een excursie, weer om kwart voor acht bij de bus staan. Wat is het verschil tussen vakantie en reizen?

Zaterdag, 19 mei. Epidavros. We doen de hele dag niks, d.w.z. we doen de was, we doen boodschappen, we maken een wandeling en één zwemt. Tijdens de wandeling zien we hoe enkele bewoners hier hun zwembad vullen: uit de brandkraan want anders moeten ze voor het water betalen. Tja, zo blijven de lui met zwembad (de rijken) de lui zonder zwembad (de armen) altijd een stapje voor. Tot morgen.

Zondag, 20 mei. Epidavros. Zoals eergisteren al opgemerkt, vandaag is het weer vroeg opstaan want om acht uur vertrekt de bus naar Korinthe. Het is best ver eigenlijk maar ja. Onder leiding van de zeer bevlogen Anneke gaan we 'de berg' op. De berg is in dit geval de acropolis van Korinthe, hier echt boven op de top van deze stijle berg stond een stadstaat die al het verkeer Noord - Zuid en Oost - West kon controleren. Het geheel stamt ook uit de periode van 500 - 200 v.C. Het is daarna door de Romeinen eerst verwoest maar later - gezien de strategische ligging - weer opgebouwd. Wat we nu zien is allemaal Romeins. Het was een best grote nederzetting want er waren meerdere tempels en zelfs een moskee, het geheel is door meerdere muren omgeven. Enkelen uit ons reisgezelschap staan in 'no time' boven op het hoogste punt van de berg, daarvoor moest je linksom lopen, enkelen meenden dat je ook rechtsom op de top kon komen maar liepen in een doodlopende weg. Ik neem wat foto's van de Moskee die nog in redelijk goede staat is.
We stuiteren allemaal een klein cafeetje binnen voor koffie en de arme man weet niet wat 'm overkomt. Hij is altijd aan het werk zo te zien want de bar is overal kleverig van de gemorste sinasappelsap.
We gaan nu met de bus weer bergaf naar de oude stad Korinthe. De oude stad is door een aardbeving volledig verwoest en de inwoners van toen hebben een nieuw Korinthe gebouwd enkele kilometers verderop. Net als in Delphi en Athene staan er niet veel gebouwen meer overeind. Van één tempel staan nog wel een paar zuilen overeind. Deze zuilen zijn wel bijzonder omdat ze Dorisch zijn en uit één stuk steen gemaakt. Het museum is eenvoudig te noemen, wat wel opvalt is het grote aantal 'toezichthouders' dat er rondloopt. Eén ervan staat tegen een decorstuk aan te leunen, ik zeg hem dat je daarvoor in Delphi straf krijgt.
We gaan nu naar de stad Loutraki, een (bijna) mondaine badplaats met een lange boulevard. We gaan daar eten, souvlaki en tomaten/komkommer-salade. Vandaag schuiven Hans en Ellen bij ons aan, het restaurant is erg vol. Na een lange lunch maken we nog een korte wandeling over de boulevard, jammer dat we geen zwemspullen bij ons hebben.
Met de bus gaan we nu naar de toeristische boot die ons door het kanaal van Korinthe zal varen. Het is vooral interessant te zien hoe men dat gemaakt heeft zo'n 140 jaar geleden. Wat wel weer 'tragisch' is dat het kanaal al snel te smal was voor de moderne schepen en dat daardoor de maatschappij failliet ging. Op deze boottocht gaat ook een schoolklas mee met Duitse meisjes, allemaal 15 à 16 jaar. Meteen valt me één meisje op, ze hoort er niet bij, ze is door de groep niet geaccepteerd. Wat ze ook doet en zal doen, ze zal er nooit bij horen. Ze gaat zitten bij het groepje van de 'branieschopper' dat al omringd is door een drietal 'mee-lopers', ze laat iets wat op haar smart-phone staat aan het groepje zien, maar als ze zich omdraait kijkt de 'branieschopper' met een gezicht van 'wat een loser'. En dat is ze ook, ze is de 'loser' op het schoolplein en nergens tekent zich dat beter af dan in een klas met pubers. Ik zou haar wel willen helpen, wat zelfvertrouwen willen geven maar hoe?
We gaan met de bus naar de camping terug en eten iets kleins want we hebben vanmiddag al zo veel gehad, Welterusten.

Naar de volgende week.

Terug naar Griekenland reis

Terug naar Gerritsma-site